Op 11 december 2012 schreef ik enthousiast mijn Blog over de Elbe. Het hoofd zit vol met thema's, onderwerpen en inspiraties die ik graag, meer dan graag, openbaar wil delen. En dan is het opeens 30-09-2013. Wauw wat is met mij gebeurd. " Waar blijft je tijd?"; vraag ik mij af.
Tijd gaat altijd door
Grappig. Zit ik net een heel verhaal te schrijven met waarom ik al enige tijd niets van mij heb laten horen. En opeens druk ik op delete. Waarom zou ik dat verantwoorden?
Mijn Blog is een onderdeel van mijn inspiratie. Dat het Blog enige tijd ontbrak, wil niet zeggen dat ik stil heb gezeten. En wat dan nog :-)
En geef ik mijzelf opeens zelf antwoord op mijn vraag over de tijd....
Mijn tijd ging door zoals altijd. Zoals deze altijd doorgaat. Alleen jij hebt hem even anders ingevuld dan misschien van tevoren bedacht.
Vissengraat model
En dan komt het vissengraat model opeens weer bij mij naar boven. Ik heb mijzelf duidelijk doelen gesteld om van A naar B te komen.
Alleen het aantal zijwegen om er te komen waren zo aantrekkelijk dat ik ze bewandeld heb. En dan duurt het dus wat langer voordat ik bij B ben.
Heb ik de tijd dan wel goed besteed? Absoluut denk ik dan direct!
Het was gewoon dus even niet de tijd (lees prioriteit) om de Blogs goed bij te houden.
Ik wilde eerst mijn excuses aanbieden. Alleen ook dat hoeft niet. Op alle zijwegen die ik in de tussentijd bewandel heb, heb ik veel kennis opgedaan en (nieuwe) vrienden mogen ontmoeten. Ook zij weten waar de tijd is gebleven.
Leermomenten
Is het toch waar. Dingen gebeuren omdat ze mogen gebeuren. Niet altijd leuk op het moment dat het gebeurt, alleen achteraf makkelijk toe te geven.
"HET IS ZOALS HET IS!"
Overal zit een leermoment welke wij direct of later begrijpen. Hoe meer wij onze overlevingsstrategie laten functioneren, bijvoorbeeld daarin controle willen houden c.q. het niet los willen laten, hoe meer wij onder andere, het gevoel hebben onze tijd niet goed te besteden. Dat deze wordt beheerst c.q. bepaald door anderen.
Eigen weg
Zoals uit het vissengraat model blijkt, waren mijn Blogs dus op dat moment niet mijn prioriteit om bij B te komen. Het mooie wel is dat ik voor mijn gevoel zoveel mogelijk zelf mijn wegen en prioriteiten heb mogen bepalen (of het direct of sneller accepteerde dat ik zelf geen invloed uit kon oefenen) en hierdoor toch bij B uit kan komen. Echter op mijn manier. In mijn tempo. Of accepterent. Niet altijd even leuk en zelfs pijnlijk, alleen wel een tijdsbesteding waar ik leerde los te laten (steeds meer in stilte en soms ook nog hard klagend). Doet mij gelijk denken aan woorden die in veel bladen opeens terugkomen LOSLATEN, RUST en STILTE. Hier wil ik graag nog een keer op terugkomen.
Dus mijn tijd is daar gebleven waar hij is. Hij is zelfs gewoon doorgetikt. Alleen heb ik hem anders ingevuld dan van te voren verwacht. Uiteindelijk kom jij ook daar waar jij wilt zijn. Echter met waarschijnlijk meer bagage dan wanneer jij constant op het vertrouwde pad blijft. Zolang jij het maar ziet en accepteert dan hoef jij jou ook niet af te vragen waar jouw tijd blijft.
Voor degene die zich afvraagt of ik al bij B ben. Goede vraag! Vraag het mij en ik zal antwoorden.
Met inspirerende groet
Ronald Osephius Inspirator
+31 (0)6 - 21 55 66 00
Reactie schrijven
Carmen Schaafsma (zondag, 26 oktober 2014 10:42)
Hallo Ronald,
Ik heb heel lang stil gezeten en dat heb ik mezelf tot voor kort heel erg kwalijk genomen.
Nou ja, stil gezeten is eigenlijk niet het goede woord; ik was er wel voor anderen, maar niet voor mijzelf.
Nu ik heb geaccepteerd dat ik er niet voor mezelf was, zie ik veel beter waar ik nog in kan groeien, of al gegroeid ben. En inderdaad; de tijd tikt door. Gelukkig maar!
Ben jij al bij B aangekomen, Ronald? Ik nog niet, en ik vraag me af of ik er ooit zal komen...
Zijn we ons hele leven niet onderweg?
groetjes, Carmen.
Ronald Osephius (zondag, 26 oktober 2014 18:43)
@carmen dank je wel voor je open en eerlijke reactie. Mooi te lezen hoe jezelf tot inzicht ben gekomen. Elke fase hoort op je pad dus blijf aub ook naar het "stilzitten" op een accepterende manier kijken. Je zult er waarschijnlijk al achter gekomen zijn, dat hoe meer je er voor jezelf bent hoe meer je er ook voor anderen kunt zijn.
Neen Carmen nog niet. B wacht rustig op mij. Misschien ooit. Misschien nooit zal ik daar geraken. Echter ik loop, net als jij, mijn eigen pad. Met vallen en opstaan. Bergen en dalen. Waarbij de dalen steeds korter zijn. Het is mooi daar. Ook al tikt de tijd door.... Ik heb en neem mijn tijd er voor. Voor altijd onderweg!
Met inspirerende groet
Ronald Osephius
Carmen Schaafsma (maandag, 27 oktober 2014 11:03)
Ronald, dank je wel voor je reactie. Mooi dat je zo open antwoord geeft op de vraag of je al bij B bent, erg herkenbaar ook!
Hartelijke groet,
Carmen.