"'Ja'; zegt cliënt. 'Ben ik er weer ingetrapt. Wat is dat toch met mij dat ik het elke keer weer laat gebeuren? Ik weet dat het op mijn pad zal komen. Ik weet wat het gevolg is. Zoals het stappen in een koeienvlaai of een hondendrol. En, toch. Toch doe ik het weer!' Ach, zeg ik tegen mijn cliënt. Ik ben er gisteren ook weer onverwachts ingetrapt. En man man man wat stinkt het achteraf dan toch altijd."

Ik ontmoet hem voor het eerst. Spontaan op een feestje. In mijn vrije tijd. Bij het hand geven grote ogen en veel lichaamstaal. Bij het vertellen direct de armen over elkaar, stijve houding, korte ademhaling en vlekken vooral op zijn keel. "Drie weken vakantie en nu moet ik over een paar dagen gaan werken en weer is dat gevoel er. Alsof ik nooit op vakantie ben geweest en al dat nare gewoon weer terug is" Hij weet helemaal niet wie ik ben en wat ik doe. En, toch begint hij direct en spontaan te

Daar zit ik dan weer. Eigenwijs zoals altijd met drie mp3 spelers om mijn nek. Zij die het al ‘beter’ hebben, of waarschijnlijk gewoon slimmer zijn, gebruiken hun Ipod. De professionele (zaken)reiziger herken je gelijk. De keuze van stoel. De gang over het vliegveld en het direct in het vliegtuig installeren. Voordat wij vertrekken voor de verre vlucht, geef ik altijd een hand aan de reizigers naast mij en stel ik mij voor. Meestal de anderen verrassend. Dit maakt men niet vaak mee. Een met mp3